زمینه های ساختاری دولت پهلوی و تأثیر آن بر شکل گیری انقلاب اسلامی ایران.

ایران، قبل از انقلاب اسلامی، مانند جوامع دیگر از مجموعه‌ای از ساختارها تشکیل شده بود. اقدامات گفتمان پهلوی سبب فعال‌کردن عوامل تنش‌خیز درون این ساختارها و درنهایت، شکل‌گیری شکاف‌ها و تعارض‌هایی در آنها شد. در چنین شرایطی، نوعی وضعیت نامتعادل ساختاری به‌وجود آمد. درنتیجه، فشارهایی بر نیروهای اجتماعی وارد آورد و وضعیت موجود در نظر مردم ناعادلانه، ناکارآمد و عقب‌افتاده جلوه کرد. این نیروهای اجتماعی از هم تجزیه و گروه‌بندی‌های اجتماعی تکوین شد و این امر سبب ایجاد وضعیت بی‌ثبات و به‌تبع، اوضاع مطلوبی برای حرکت جمعی در جامعه گردید. در این راستا، عقایدی شکل گرفت که به‌دنبال دگرگونی و عدالت در ایران بود. اسلام سیاسی شیعی و انقلابی در بین سایر باورهای عمومی مؤثرتر بود و توانست به رهبری امام خمینی(ره) و همگام با عوامل تسریع‌بخش به‌سوی انقلاب، زمینه‌ساز تحولات انقلابی در ایران شده و درنهایت، سبب شکل‌گیری انقلاب اسلامی ایران شود. نوشتۀ حاضر، به روش تحلیلی‌توصیفی است و در قالب نظریۀ رفتار جمعی اسملسر، این فرایند را بررسی می‌کند.